ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
ΤΙΤΛΟΣ ΟΜΙΛΙΑΣ :
Ο ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
ΚΑΙ Ο ΤΕΤΕΛΕΣΜΈΝΟΣ
ΕΝ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Στην ομιλία μου θίγονται τα εξής πεδία προβληματισμού :
α) Αν υφίσταται ανυπαρξία χρόνου στο έργο Τέχνης - ο Χρόνος ως Ούτις (κάτι που θα υπαινισσόταν μια κατάσταση παρόμοια με μια θέαση του κόσμου «ΠΡΙΝ» από το big bang).
β) Αν, μολαταύτα, η ανυπαρξία-ακινησία του χρόνου δεν παύει να ενέχει (εν Τέχνη) δυναμική κίνηση και δυναμικό γίγνεσθαι και να διατρέχει πληρωματικά τον εκάστοτε κοσμικό χρόνο.
γ) Η δημιουργική ανασύνθεση του Χρόνου, η αναβίωσή του διαφωτιστικά (δηλ. ο Χρόνος ως καλεστικός παράγων εμπειρικής βιωσής του), ως πλεονεκτική ιδιότητα της Τέχνης. (Δηλ. Χρόνος α (αρχικός και [αισθητά, φυσιοκρατικά] αντικειμενοποιημένος + Χρόνος (αναπαραγωγικός, ερμηνευτικός, εμπλουτιστικός και διαφοροποιημένος του α) = υπαρξιακή [αλλά και φυσική επαναφορά, χειραγώγηση ] «κατάκτηση» του Χρόνου). Αναφορά στο θεατρικό έργο μου X Alan Turing.
δ) Η εκτός χρόνου διαδικασία παραγωγής έργου Τέχνης, η αποκοπή από το ΝΥΝ, για να συντελεσθεί η εισαγωγή του ΑΧΡΌΝΟΥ, χωρίς την ακύρωση ή το μηδενισμό της παροντικότητας. Δηλαδή, μια παράδοξη ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΙΑ. (εμπειρική μαρτυρία)
ε) Η αυταξία του έργου Τέχνης ως αποτετελεσμένου είναι και η σχετικιστική φύση του επιστημονικού επιτεύγματος (η εν σπέρματι, μεταθετική, αθανασία-εγκυρότητα του επιστημονικού επιτεύγματος).
στ) Ο εγκαινιαστικός χρόνος της επιστήμης ως χρόνος σημειακός κατά ευθύγραμμη προοδευτική τελεολογία και ο τετελεσμένος της Τέχνης ως ολοκληρωμένος δυναμικός κύκλος.
ζ) Το εν ταυτώ πλαστόν και αντικειμενικόν του Χρόνου. Η σχετική ύπαρξη της 4ης διάστασης.
η) Το πολύπτυχο του Χρόνου ως υπαινιγμός πλασματικότητάς του (το μη ον του χρόνου ως σωτηριολογικό ον (αυτοπραγμάτωση).Το θεμελιώδες ερώτημα : Από πού κοιτά κανείς το Χρόνο ;
θ) Ο Χρόνος ως προαγωγός και εισαγωγεύς σε ετεροντικά καταστασιακά γνωστικά πεδία, π.χ. στο Αληθεύειν και το Εράν.
ι) Συναντήσεις-διάλογος-αποκλίσεις των δύο ΓΝΩΣΙΑΚΩΝ μεγεθών (Τέχνης-Επιστήμης) στο κοινό έδαφος του ενός και μοναδικού προσφερόμενου γνωστικά μεθεκτικού πεδίου : του ΚΟΣΜΟΥ (η μάταιη διχοστασία, η οριοθέτηση, η συνάφεια των χώρων Τέχνης-Επιστήμης).
ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ, ΚΥΡΙΟΤΑΤΑ, ΣΕ
ΤΙΤΛΟΣ ΟΜΙΛΙΑΣ :
Ο ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
ΚΑΙ Ο ΤΕΤΕΛΕΣΜΈΝΟΣ
ΕΝ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Στην ομιλία μου θίγονται τα εξής πεδία προβληματισμού :
α) Αν υφίσταται ανυπαρξία χρόνου στο έργο Τέχνης - ο Χρόνος ως Ούτις (κάτι που θα υπαινισσόταν μια κατάσταση παρόμοια με μια θέαση του κόσμου «ΠΡΙΝ» από το big bang).
β) Αν, μολαταύτα, η ανυπαρξία-ακινησία του χρόνου δεν παύει να ενέχει (εν Τέχνη) δυναμική κίνηση και δυναμικό γίγνεσθαι και να διατρέχει πληρωματικά τον εκάστοτε κοσμικό χρόνο.
γ) Η δημιουργική ανασύνθεση του Χρόνου, η αναβίωσή του διαφωτιστικά (δηλ. ο Χρόνος ως καλεστικός παράγων εμπειρικής βιωσής του), ως πλεονεκτική ιδιότητα της Τέχνης. (Δηλ. Χρόνος α (αρχικός και [αισθητά, φυσιοκρατικά] αντικειμενοποιημένος + Χρόνος (αναπαραγωγικός, ερμηνευτικός, εμπλουτιστικός και διαφοροποιημένος του α) = υπαρξιακή [αλλά και φυσική επαναφορά, χειραγώγηση ] «κατάκτηση» του Χρόνου). Αναφορά στο θεατρικό έργο μου X Alan Turing.
δ) Η εκτός χρόνου διαδικασία παραγωγής έργου Τέχνης, η αποκοπή από το ΝΥΝ, για να συντελεσθεί η εισαγωγή του ΑΧΡΌΝΟΥ, χωρίς την ακύρωση ή το μηδενισμό της παροντικότητας. Δηλαδή, μια παράδοξη ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΙΑ. (εμπειρική μαρτυρία)
ε) Η αυταξία του έργου Τέχνης ως αποτετελεσμένου είναι και η σχετικιστική φύση του επιστημονικού επιτεύγματος (η εν σπέρματι, μεταθετική, αθανασία-εγκυρότητα του επιστημονικού επιτεύγματος).
στ) Ο εγκαινιαστικός χρόνος της επιστήμης ως χρόνος σημειακός κατά ευθύγραμμη προοδευτική τελεολογία και ο τετελεσμένος της Τέχνης ως ολοκληρωμένος δυναμικός κύκλος.
ζ) Το εν ταυτώ πλαστόν και αντικειμενικόν του Χρόνου. Η σχετική ύπαρξη της 4ης διάστασης.
η) Το πολύπτυχο του Χρόνου ως υπαινιγμός πλασματικότητάς του (το μη ον του χρόνου ως σωτηριολογικό ον (αυτοπραγμάτωση).Το θεμελιώδες ερώτημα : Από πού κοιτά κανείς το Χρόνο ;
θ) Ο Χρόνος ως προαγωγός και εισαγωγεύς σε ετεροντικά καταστασιακά γνωστικά πεδία, π.χ. στο Αληθεύειν και το Εράν.
ι) Συναντήσεις-διάλογος-αποκλίσεις των δύο ΓΝΩΣΙΑΚΩΝ μεγεθών (Τέχνης-Επιστήμης) στο κοινό έδαφος του ενός και μοναδικού προσφερόμενου γνωστικά μεθεκτικού πεδίου : του ΚΟΣΜΟΥ (η μάταιη διχοστασία, η οριοθέτηση, η συνάφεια των χώρων Τέχνης-Επιστήμης).
ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΝ, ΚΥΡΙΟΤΑΤΑ, ΣΕ
ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Η ομιλία θα πλαισιωθεί με παράθεση παραδειγμάτων.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
Η ομιλία θα πλαισιωθεί με παράθεση παραδειγμάτων.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
